English text follows 

3rd Prize, 4rth National Painting Contest, Kefalos Literary Magazine, 2025

Such as the yellow resistance of Sempre Viva flower, ash, charcoil, fumage technique, yellow acrylic on paper, 27,5 x 37,7cm, 2025

Σημείωμα για τις ζωγραφικές επιλογές 

Το εργο αποτελεί μια ερμηνεια της μυθοπλασίας που αφορα στο ειδος του αμάραντου φυτού Sempre Viva που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "Ζωντανό για πάντα ". Το αφήγημά του προκύπτει απο τον συσχετισμό του θέματος με τα υλικά και τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν.

Για την πραγμάτωσή του επιλέχθηκαν αποχρώσεις κορεσμένου κίτρινου σε αντιδιαστολή με την χρήση κάρβουνου, στάχτης και στιγμάτων καπνού από πραγματική φλόγα. Τα τελευταία, βρίσκονται μετέωρα ανάμεσα στην κυριολεξία τους, ως υλικά αυτά κάθ' αυτά και στην ποιητική τους δυναμική, που αποκτούν στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε ζωγραφική. Εφαρμόστηκαν στην επιφάνεια με τρόπο ώστε να λειτουργούν ως μέσα εικονοποίησης και προβολής και ταυτόχρονα να συνεχίσουν να υπάρχουν ως παρουσίες. Δηλαδή, ως οντότητες που διακρίνονται από τα εγγενή, ποιοτικά μορφικά τους χαρακτηριστικά, ονομασμένες και ενεργοποιημένες νοηματικά, ως σημεία.

Το φάσμα συμφραζομένων των υλικών αυτών, που μπορεί να φερουν κατά την κοινωνία τους, στενεύει σε αυτά της καύσης και της απώλειας των μορφών όταν ειδωθεί το κάτω αριστερά μέρος του έργου. Στο σημείο αυτό το οριο του χαρτιού έχει καεί ολοκληρωτικά. Εκεί, το όριο αυτής της ζωγραφικής γλώσσας όπως και τα όρια του υλικού φανερώνουν ένα παράδοξο. Υπάρχουν για να πιστοποιήσουν την απουσία τους ενω ταυτόχρονα ανάγουν το κίτρινο σε μία κατάσταση αντίστασης σαν το κίτρινο του αμάραντου Sempre viva. 

Note on the Artistic Choices

The work is an interpretation of the mythology surrounding the Sempre Viva flower, which freely translates to "Always Alive." Its narrative emerges from the correlation of the subject matter with the materials and techniques used.

For its creation, saturated yellow hues were chosen in contrast to the use of charcoal, ash, and traces of smoke from an actual flame. These latter elements exist suspended between their literal meaning as materials themselves and their poetic potential within the realm of what we call painting. They were applied to the surface in a way that allows them to function as means of visualization and projection, while simultaneously continuing to exist as presences. That is, as entities distinguished by their inherent, qualitative morphological characteristics, named and semantically activated as signs.

The spectrum of contexts these materials can evoke through their combination narrows to those of combustion and the loss of forms when viewing the lower left part of the artwork. At this point, the edge of the paper has been completely burned. Here, the boundary of this painterly language, as well as the limits of the material, reveal a paradox. They exist to certify their absence, while simultaneously elevating the yellow to a state of resistance, like the yellow of the Sempre Viva immortelle.